Londen

Verslag van de reis naar het "aangeslagen" Londen 07-07-2005

Nou ja hotel was een groot woord. Onze kamer was een gehalveerde kamer waarvan de wand in het midden uit kwam halverwege het raam van de erker(baywindow). Een stukje hardboard was daar het enige dat ons van onze buren scheidde.

Heel lang, heel smal en heel hoog geen tv. Maar de bedden waren kort maar goed en ’t was er wel schoon. In de tuin van het hotel stond het metro station Earl’s Court waar we met het raam open en dicht de luidsprekers over het perron hoorden schallen maar….. daarover later meer.

`s Middags het Natural Historic Museum bezocht waar o.a. de skeletten van dinosauriërs te bewonderen zijn die je altijd ziet in die mooie Britse documentaires op de BBC. Dit soort musea zijn allemaal gratis toegankelijk. Het was dan ook bijzonder druk maar het is immens groot een stukje bij de ingang vandaan is het al gauw rustiger. We hebben er maar een klein deel van kunnen zien toen waren we reeds helemaal confuus.

`s Avonds van Kensington door de wijk Chelsea naar de Thames(Theems) gelopen dat was al een heel eind daarna door de stad terug gezworven naar het hotel. Af en toe een beetje motregen.

*

Woensdag 6 juli konden we gedurende de hele dag vanaf half tien gebruik maken van een travelcard voor de metro dat betekent dat je in heel Londen centrum overal naar toe kunt.  Eerst naar een orgelconcert in de Luthersekerk aan de Ali Street op een klein Walkerorgel. s’Morgens waren we al in de Westminster Abbey geweest en na het concert togen we naar de st.- Paul’s Cathedral waar we om 17.00 het Evensong konden bijwonen. Gebeden afgewisseld met koor en orgel muziek echt een belevenis.

`s Avonds over de Westminsterbridge naar de Southwark (spreek uit suddurk)  Cathedral voor een concert op het vier-klaviers Lewis orgel. Daar speelde de jonge engelse virtuoos Stephen Disley. Geweldig! Toen met de metro terug naar het hotel niet wetende wat er de volgende ochtend zou gebeuren. We zaten er deze reis voor het laatst in. Op de kamer nog een slokje whisk(e)y en slapen konden we toen wel.

**

Donderdag 7 juli hadden we al snel in de gaten dat er problemen waren met het openboer verhaar. Op het metrostation Earl’s Court, in onze hotelachtertuin, werd onophoudelijk omgeroepen dat iedereen vanwege een noodsituatie het gebouw snel moest verlaten.

`s Middags hadden we naar Battle in Sussex willen gaan maar s’morgens wilden we omdat het weer niet zo mooi was nog naar het Albert&Victoria museum dat kon nog mooi. Eenmaal buiten zag het bij het metrostation werkelijk zwart van de mensen. We vroegen aan een van hen wat er gaande was. Daar hoorden we van de eerst veronderstelde stroomstoring.

Dan maar lopen naar het museum. In de kantine van het Albert&Victoria spraken we een Brit die vertelde dat hij na de maaltijd naar huis ging lopen omdat er vijf verschrikkelijke aanslagen waren gepleegd en via de radio werd gezegd dat iedereen maar beter blijven kon waar ie was. Buiten bood Londen plotseling een heel andere aanblik. Op iedere hoek en voor ieder metrostation agenten met groene jasjes en sirenes gierden van overal dat bleef eigenlijk de hele dag en de daarop volgende nacht zo. Het verkeer liep helemaal vast en veel londenaren, soms op naaldhakken of andere verkeerde schoenen, liepen kilometers ver naar huis. Maar ze zijn onverstoorbaar die Britten. Ze hebben natuurlijk ook met de wereld oorlog en de IRA al heel wat te verstouwen gehad.

Margreet opperde, heel wijs, dat we eerst onze ouders maar eens moesten bellen omdat die heel ongerust zouden worden bij het zien van de zeer schokkende televisiebeelden. Dat lukte mobiel niet maar wel in een telefooncel gewoon nog met munten.

Nu we een nacht langer zouden blijven als gepland had het Winsorhotel geen kamer meer voor ons. De reisorganisatie snp kon ook niets voor ons doen Londen bleek telefonisch onbereikbaar dus moesten we eerst op pad voor een nieuw onderkomen voor de nacht.

We zwierven als daklozen door de straat en overal vingen we bot tot we bijna weer bij het Winsor waren, het hotel er naast, dat had nog een kamertje voor ons. Niet echt schoon want ook de werksters daar waren ook blijven steken in de chaos maar ja alles beter dan op straat.

`s Middags maar gaan wandelen want het weer werd beter en lekker gezworven door het Kensington Park. Grijze eekhoorns kwamen uit de hand eten erg leuke dieren met een vreemde motoriek telkens verjaagd door jaloerse duiven. We wilden ons bezoek aan het museum nog voortzetten maar alles was” closed due to today’s event” (gesloten vanwege de gebeurtenissen vandaag).

`s Avonds op onze kamer, deze had dan wel tv,  gekeken naar het Breaking News.

***

Vrijdag 8 juli, een dag later dan de bedoeling was en 60 ponden lichter voor de overnachting, waren de District en Circleline metro’s nog steeds buiten gebruik dus zijn we via Kensington - , Hyde - , Green – en Jamespark langs het parlementsgebouw via de Westminsterbridge dwars door Londencentrum gelopen naar Waterloo Station. Een hele toer van 3 uur en een hele tippel met onze bagage op de rug. Vandaar met de trein naar Battle die gelukkig weer ging. Langzaam werd het heel mooi weer.

****

Die middag kwamen we aan in het Hotel Powder Mills. Een heel luxe hotel met obers die je “Sir” noemen en de stoel onder je……… schuiven. Daar banjer je dan rond in spijkerbroek heel wonderlijk. Hier hebben we tot maandag 11 juli gebivakkeerd. Twee pittige wandelingen gemaakt en leuke mensen ontmoet waarmee we voor en na het Diner onder het genot van een drankje lekker konden bomen over van alles en nog wat en over die gruwelijke aanslagen natuurlijk.

Het landschap in Sussex is heel mooi en lieflijk met hier en daar een behoorlijk steile helling houtwallen, bossen, veel veeteelt en hier en daar wat landbouw soms braakliggende velden overladen met wilde bloemen waar je gewoon dwars doorheen kan lopen.

Dat noemen ze daar “public footpath” via trappetjes bij de hekken kun je van weide naar weide zwerven heerlijk is dat. En het was warm zomerweer dan ziet er helemaal prachtig uit.        

*****

Allen die aan deze reis hebben bijgedragen nogmaals hartelijk dank,

Margreet en Frank